ငါ ေန႔ရက္တုိင္းကို ၾကည္ႏူးစြာ ရင္ခုန္တတ္ခဲ့တယ္။
ငါ မနက္ျဖန္တိုင္းကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ခဲ့တယ္။
ငါ သည္းခံစိတ္ထားတတ္လာခဲ့တယ္။
ငါ အခ်စ္နွင့္သစၥာ မက္မက္ေမာေမာတန္ဖိုးထားတတ္ခဲ့တယ
ငါ ေဒါသ မလိုမက်ျခင္းေတြ မ်ိဳသိပ္တတ္ခဲ့တယ္။
ငါ အလြမ္းေတြနဲ႔ ခင္မင္ရင္းနွီးလာခဲ့တယ္။
ငါ သဝန္တိုတတ္ခဲ့တယ္။
ငါ စိုးရိမ္ ပူပန္တတ္ခဲ့တယ္။
ငါ စိတ္မေကာင္းျဖစ္လည္း ျပံဳးနိုင္ခဲ့တယ္။
ငါ ညေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့တယ္။
ငါ အထီးက်န္ျခင္းကို ခံစားတတ္ခဲ့တယ္။
ငါ လူမသိေအာင္ ၾကိတ္ငိုျခင္းကို အက်င့္လုပ္တတ္ခဲ့တယ္။
ငါ အလိုက္တသိ အရိပ္အကဲ ၾကည့္ျပီးေနတတ္ခဲ့တယ္။
ငါ စိတ္ေကာက္တတ္တဲ့ အက်င္႔ကို ၾကိဳးစားျပင္ခဲ့တယ္။
ငါ ဘာလုပ္လုပ္ အစီရင္ခံတဲ့ အက်င့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။
နင့္ေၾကာင့္ေတာ့..
ငါ အသဲကြဲျခင္း ကိုမခံစားပါရေစနဲ႔။
ငါ နာက်ဥ္းတတ္တဲ့ စိတ္မရပါရေစနဲ႔။
ငါ လက္စားေခ်လိုေသာ စိတ္မျဖစ္ပါရေစနဲ႔။
ငါ သူတစ္ပါး ေျပာစမွတ္ မျဖစ္ပါရေစနဲ႔။
*D@y
No comments:
Post a Comment